Epiloog

Het weekend Rome was mooi. Pablo en ik hebben door de stad gefietst en veel bekeken: de San Vitale, de San Ignazio, het Pantheon, de Piazza Navona, de Engelenburcht ... 's Avonds zijn we weggefietst uit het centrum, om in de LUX bioscoop 'We are the Millers' te zien. Erg grappig! Na afloop namen we een pizza onder de sterren, en als toetje kregen we van een gelateria het lekkerste ijsje van de hele vakantie (vijgen en zabaione). 

Het is nu zondagmiddag 15 september. Ik zit in het vliegtuig naar Amsterdam. Het is zo vreemd: ik heb een maand, althans 26 dagen, nodig gehad om van Amsterdam naar Rome te fietsen, en in twee uur zal deze machine mij van Rome weer terugbrengen naar Amsterdam.

Ik kijk terug op de reis, en voel grote dankbaarheid. Dankbaarheid dat alles zo goed is gegaan, dat ik geen ongeluk heb gehad, dat het weer zo fantastisch was, dat ik deze ervaring heb mogen meemaken. 'Ontspanning door inspanning' is wederom een gouden formule gebleken.

Ik herinner me mijn zorgen. Ik kneep hem best een beetje in de aanloop voor de reis; zou ik het wel halen, ongeoefend als ik was? Deze zorgen zijn ongegrond gebleken, de reis is zeer voorspoedig verlopen; ik heb zelfs behoorlijk moeten afremmen om niet te vroeg in Bologna of Rome aan te komen. 

Ben ik mezelf tegen gekomen? Lichamelijk niet echt, maar geestelijk soms wel. Alleen op de fiets, in de natuur, kan je eindeloos nadenken. Mijn gedachten gingen vaak naar waar ik sta in het leven en in de liefde, naar verlangens, naar angsten, en naar (onbenutte) kansen en mogelijkheden. Dat was soms best confronterend. Ik denk dat ik in de afgelopen weken iets wijzer ben geworden, maar de praktijk moet uitwijzen of dat echt zo is. 

Graag wil ik iedereen bedanken die met mijn tocht heeft meegeleefd, en me af en toe een berichtje heeft doen toekomen. Dat heb ik erg gewaardeerd. Hartelijke groet aan familie en vrienden, aan alle lezers, bekend en onbekend! (ik zag dat mijn blog veel wordt gelezen in Servië, en ook wordt bekeken in Rusland en de Oekraïne ...). 

Finale statistieken:

Totaal afgelegde afstand: 2239,68 km

Totaal aantal dagen van de reis: 32

Totaal aantal fietsdagen: 26

Kortste afstand: 44,62 km (dag 25)

Langste afstand: 134,54 km (dag 4)

Gemiddeld afgelegde afstand per fietsdag: 86,14 km 

Langzaamste gemiddelde snelheid: 13,9 km/h (dag 15)

Snelste gemiddelde snelheid: 21,3 km/h (dag 11)

Topsnelheid: 55,5 km/h (dag 32)

Het meeste plezier had ik van: de GPS (fantastisch apparaat, scheelt heel veel tijd en frustratie) en de iPad mini (slechts een paar dagen voor vertrek gekocht, erg goede investering).

Niet gebruikt: bandenplak spullen, reserve binnenbanden, fietshelm (excuses aan alle bezorgde familie en vrienden). 

Nauwelijks gebruikt: regenkleding (de regenbroek heb ik maar één uur aan gehad, na vertrek uit Bregenz), en de fietspomp, die ik alleen op de allerlaatste dag heb gebruikt (ik heb de banden 's morgens op de tweede dag bij mijn moeder opgepompt, en de Bilthovense lucht heeft kennelijk een goede houdbaarheid!). 

Dag 32 : Het doel bereikt !

Glad geschoren, de haren gewassen, de nagels geknipt, begin ik aan het laatste stuk. Ik voel het als een bijzondere, haast historische dag in mijn leven, de afsluiting van een unieke reis. 

Het is mogelijk om van Fiano Romano langs de Tiber naar Rome te fietsen - dat blijft vlak en gaat waarschijnlijk sneller - maar Reitsma raadt het af, omdat het een drukke weg is, en niet zo mooi. En ja, dan is er geen haar op mijn hoofd die er anders over durft te denken: tijdens deze reis zijn de boekjes van Reitsma heilig voor me, ze zijn mijn bijbel, alfa en omega. 

En hij lijkt ook deze keer gelijk te hebben, want de tocht van vandaag, vooral het eerste deel, gaat weer door schitterend landschap, en is betrekkelijk rustig. Wel wordt de omgeving steeds 'zuid-italiaanser': er rijden meer moters en scooters, de huizen zijn minder afgewerkt, en ik kom door verschillende dorpen waar groepen oude mannen bij elkaar zitten, pratend over het leven of gewoon kijkend naar wat er op straat gebeurt; dat had je in het noorden veel minder.

Vandaag ben ik voornemens om wat meer foto's van mezelf te maken. Op het blog staan niet zoveel foto's van de schrijver/fietser, en als het niet vandaag gebeurt, dan gebeurt het nooit meer. Mijn iPad is buiten gebruik, dus het fotograferen moet gebeuren met de mobiele telefoon: ik doe er voorzichtig mee, want er zit nog maar een beetje energie in, en de batterij houdt het steeds eerder voor gezien.

Als ik bij de grote rondweg langs Rome kom, maak ik mijn eerste stop. Na bijna 40 km fietsen smaken een cappuccino en een tramezzino tonno-pomodoro geweldig goed. Ik maak een Romeinse fietser enthousiast om naar Amsterdam te fietsen, en daarna krijg ik een schitterend kado: een 15 kilometer vrijliggend (rood) fietspad langs de Tiber, dat mij tot diep in Rome brengt. 

Nu ben ik echt in de stad. Na een maand bijna uitsluitend in de campagne geweest te zijn, of in kleinere steden, moet ik mij weer een weg banen door een 'grootstad'. Ik ben al vaak in Rome geweest, maar nog nooit was ik er op mijn eigen fiets. Wat een belevenis!

En dan sta ik opeens op het St. Pietersplein. Ik heb me tijdens de reis vaak afgevraagd wat nu hèt symbool van Rome is. Is dat inderdaad het St. Pietersplein? Het Colosseum? De Trevifontein? Of het Pantheon misschien? Dat laatste gebouw is mijn absolute favoriet - zo knap, zo eenvoudig, zo stijlvol - maar Reitsma, en duidelijker nog de GPS, laten de route eindigen bij het St. Pietersplein. Dat moet dan ook maar het einde van mijn tocht zijn. 

Ik ben gearriveerd, ik heb het doel bereikt! Het dringt pas langzaam tot me door, maar dan besluit ik dat ik me op deze plaats moet laten vereeuwigen. Een Zweedse mevrouw die naar de St. Pieter staat te kijken is bereid een foto van me te nemen. Ze vraagt waar ik vandaan kom, en ik zeg Amsterdam. 'Helemaal fietsend?' 'Helemaal fietsend, mevrouw!' Ze is onder de indruk, maar ik probeer het te nuanceren: ik heb 26 dagen gefietst, en heb daarbovenop zes 'rustdagen' gehad. Eigenlijk denk ik dat bijna iedereen het kan. En het kan ook sneller. De rustdag in Bregenz was fysiek gezien nuttig, maar de andere rustdagen waren dat niet of nauwelijks. Vaak heb ik ook kleinere etappes gedaan, vooral in Italië: voor elf uur was ik bijna nooit op weg, soms zelfs veel later (12, 13h ..). Als je 's morgens op tijd weg gaat, en niet (veel) drinkt, kan je de tocht zonder bijzondere inspanningen in drie weken rijden, denk ik. 

Ik zend een sms naar familie en goede vrienden en plaats een berichtje op het smoelenboek. Gelijk krijg ik veel lieve reacties, die me erg blij maken. Zo dierbaar!

's Avonds haal ik Pablo van het vliegveld. Hij ziet er geweldig uit, lijkt alweer gegroeid en praat honderduit. Ik voel me goed met hem, ben erg blij dat hij er is. 

We eten een stuk watermeloen en gaan slapen. Deze nacht ga ik zeker dromen van mijn reis, de reis van Amsterdam naar Rome, op mijn eigen fiets: sogni d'orissimo.

Statistieken:

Vrijdag 13 september: Fiano Romano-Rome

Afgelegde dagafstand: 59,04 km

Reistijd: 3:40 uur

Gemiddelde snelheid: 16 km/h

Max. snelheid: 55,5 km/h

Totaal afgelegde afstand van Amsterdam naar Rome: 2239,68 km

Dag 31 : Een van de mooiste fietsdagen

Ik word wakker met een heerlijk uitzicht: door het raam van mijn hotelkamer zie ik de groene heuvels rond Narni. Dit is een leuk kado!

Het ontbijt biedt niet minder dan drie verschillende taarten, de een nog lekkerder dan de ander. Ik besluit er maar van te genieten, ik heb de hoop allang verloren dat ik gedurende deze fietstocht 'spontaan' zeven kilo buik zou verliezen. De Brusselse sportschool is nog niet van me af!

Ik pak mijn spullen bij elkaar en ga op weg. Narni was een heerlijke stopplaats, echt een ontdekking. Ik maak nog wat foto's ter herinnering en klim dan op mijn stalen ros. Deze ben ik gedurende mijn fietstocht erg gaan waarderen: hij werkte altijd perfect, behalve de kleine 'panne' met de remmen heb ik geen enkel mankement gehad (en dat klop ik snel even af!).

De route is adembenemend mooi: ik rijd op de kam van een heuvel, ga afwisselend omlaag en omhoog - soms wel met 12% - en heb steeds schitterende vergezichten, met veel soorten groen, pijnbomen, en prachtige borghi (burchten, kleine versterkte dorpjes). De Tiber doet ook nog een duit in het zakje. Dit is Italië op zijn mooist - ik klasseer de tocht meteen als een van de mooiste. 

Ik passeer veel barretjes, die er allemaal zeer aantrekkelijk uitzien - een specialiteit van het Belpaese, zo lijkt het (waarom zijn er eigenlijk in andere landen niet van zulke barretjes?). Ik zou bij elke gelegenheid wel willen stoppen voor een cappuccino, glas mineraalwater of een sugo di pera. Gelukkig helpt mijn 20-km-regel om me te behoeden tegen grote uitspattingen (pas na 20 km gereden te hebben heb ik 'recht' op een kop koffie).

Het is windstil, de zon schijnt, het landschap is fantastisch, er zijn weinig auto's .... de condities om te fietsen zijn ideaal. Het enige waar men over zou kunnen klagen, is het wegdek: dat verkeert, zoals bijna overal in dit deel van Italië, in een lamentabele staat. Er zitten veel spleten en oneffenheden in het asfalt, waardoor ik steeds goed moet oppassen bij het sturen, vooral als de weg hard omlaag gaat. Maar waar ik me in Brussel groen en geel erger aan het vaak slechte wegdek, vind ik dat hier helemaal niet zo erg: ik vind het juist wel enige charme hebben. Beauty is in the eye of the beholder.

Na het passeren van de A1 kom ik rond half vijf aan in Fiano Romano. Ik ga op zoek naar een slaapplaats in het centrum, maar het aanbod is klein, en eigenlijk vind ik het stadje ook niet bijzonder aantrekkelijk. Even buiten Fiano is er echter een camping, I Pini, waar ze ook bungalows aanbieden. Dit blijkt een prima oplossing, en niet duur.

In het restaurant van de camping neem ik een pizza, en werk ik aan mijn blog. Als de batterij bijna leeg is, ga ik naar de bungalow om de stekker van de iPad te zoeken. Ik keer mijn beide tassen om, maar moet dan concluderen dat ik de stekkers van de iPad en van de iPhone in Narni heb laten liggen. Ik voel me een ongelooflijke sukkel, maar moet ook wel weer om mezelf lachen: dat ik dit toch nog presteer, op de voorlaatste dag! Ik zend een sms naar Pablo met de vraag of hij morgen zijn stekkers mee kan nemen, zodat ik dan in elk geval mijn blog met foto's kan afmaken. Met de telefoon, die nog een beetje energie heeft, plaats ik een "in aanbouw" bericht op het blog.      

Morgen de laatste dag. Ik ben een beetje melancholisch, maar het is ook wel goed dat er nu een einde aan deze fietstocht komt. Ik heb zin om mij weer onder de mensen te begeven, om andere kleren aan te doen en, vooral misschien, om weer iets nuttigs te doen, om te werken: mijn schuldgevoel - ik krijg dagelijks berichten van mijn werk - zou het niet langer verdragen om maar te blijven consumeren, om maar feest te blijven vieren. En dat is ook goed om te constateren. 

Statistieken: 

Donderdag 12 september: Narni-Fiano Romano

Afgelegde dagafstand: 68,24 km

Reistijd: 4:11 uur

Gemiddelde snelheid: 16,20 km/h

Max. snelheid:  52 km/h

Totaal afgelegde afstand:  2180,64 km

  

Dag 30 : Hoe sterk is de eenzame fietser ...

Vandaag is er veel wind. Tegenwind, ook, maar vooral harde windvlagen, die alle kanten op lijken te gaan. Zij zorgen ervoor dat ik extra voorzichtig fiets, vooral bergaf. Nu ik zo dicht bij de eindstreep ben, wil ik geen ongelukken maken. 

Anderhalve etappe is het doel van deze fietsdag, inclusief de etappe die volgens Reitsma 'te lang' is. Ik ga vroeg op weg, om 8h45 (ja, ik weet dat dit voor veel mensen niet erg vroeg is ...). Door een redelijk vlak terrrein, met velden vol tabaksplanten, rijd ik richting Assisi. Onderweg kom ik twee Nederlandse dames uit Nijmegen tegen. Zij fietsen de tocht in twee delen: vorig jaar zijn ze naar Bregenz gereden, en dit jaar gaat het vanaf Bregenz naar Rome. Ze hopen zondag in Rome aan te komen. 

Mijn reis verloopt voorspoedig, tegen 11 uur heb ik er al 40 kilometer op zitten en ben ik in Assisi. In het verleden ben ik een paar keer in de San Francesco geweest, dus ik laat die nu maar even voor wat hij is. Bij een bar in de vallei neem ik mijn eerste kop koffie. Een markante meneer komt aan mijn tafeltje zitten, en gaat de krant lezen. 'Sempre la stessa cosa con Berlusconi', gromt hij. Ik geef hem glimlachend gelijk. 

Vanaf Assisi begint de tweede 'lange' etappe. Het is waar dat de tocht lang is en een aantal hellingen bevat, en dat het soms even doorbijten is, maar grosso modo gaat het prima. Ik fiets door een fraai landschap, met diverse herinneringen aan het Romeinse rijk, en passeer een aantal schitterende stadjes - Spello, Bevagna, San Gemini, ... - wat is Italië toch een waanzinnig mooi land! Even buiten San Gemini bezoek ik een kerk die geheel tot ruïne was vervallen, maar die in de jaren zestig helemaal gerestaureerd is. Hij is nu privé-eigendom, en wordt vooral gebruikt voor bruiloften, doopvieringen, etc. De kerk is erg fraai, je zou er zin van krijgen om te gaan trouwen. San Gemini maakt overigens deel uit van de 'langzame steden' ('città slow'), waar het welzijn ('benessere') van de mensen voorop staat: ik vind het indrukwekkend zoals steden steeds weer een nieuwe manier vinden om zich te profileren.

Als lunch neem ik een stuk pizza al taglio, en als aperitief eet ik een tiental vijgen van een vijgenboom langs de kant van de weg. Een slapende poes houdt mij gezelschap. Later zie ik dat de poes morsdood is, waarschijnlijk door een aanrijding met een auto. Het verandert niets wezenlijks aan mijn beleving van de situatie, van dieren moet ik het niet hebben. 

Van mensen moet ik het wel hebben, wil ik het wel hebben, maar veel contacten heb ik niet op mijn reis. Ik spreek vooral met obers, barjongens, hoteleigenaren. Ik mis mijn vrienden, ik mis mijn collega's, maar de situatie is niet dramatisch, zeker niet hier in Italië: in Duitsland en, vooral, Oostenrijk, voelde ik me meer alleen. Ik denk dat dat komt omdat er in Oostenrijk volstrekt niets te doen en te beleven viel, terwijl hier in Italië alle barretjes en stopplaatsen erg prettig zijn (Bolzano, Trento, Verona, Montagnana, Ravenna, Cesena, Bologna, ...). Dit gezegd zijnde, ik zou een eventuele volgende fietstocht graag samen met iemand anders rijden - mits dat natuurlijk een goede combinatie is.

Tegen kwart voor zes kom ik aan in Narni. De stad ligt mooi boven op een heuvel, het is een genot om er naar toe te rijden. Het meest chique hotel van de stad biedt een tweepersoonskamer voor 45 euro, inclusief ontbijt. Daar kan je niets van zeggen, en ik neem tevreden mijn intrek. Een restaurant aan de Piazza Garibaldi heeft een mooi uitzicht en serveert bovendien een prima maaltijd, met een van de lekkerste pasta's die ik ooit gegeten heb (orecchiette con zucchine). Ik denk aan Peter Kortenhorst die vandaag jarig is, en schrijf mijn blog. 

Ik lig nu weer helemaal op het schema van Reitsma, de 'schade' van de bruiloft is hersteld. Ik heb nog twee fietsdagen, en ik moet nog twee etappes rijden, één van 59 km en één van 62 km. De kans dat ik op tijd in Rome aan ga komen is nu levensgroot. Pablo, je kunt gerust je koffer maken! 

Statistieken: 

Woensdag 11 september: Umbertide-Narni

Afgelegde dagafstand:  122,28 km

Reistijd:  7:04 uur

Gemiddelde snelheid:  17,20 km/h

Max. snelheid:  42,50 km/h

Totaal afgelegde afstand:  2112,40 km